ساز تار
کمتر سازهایی پیدا می شوند که مثل تار همدم و مونس نوازنده شان باشند. نوازنده، تار را مثل فرزند در بغل گرفته و با سرانگشتان هنرمندش او را به ناله ای شیرین و دلفریب گویا می سازد و این چنین است که از دل فرزندش نغمه ای روح نواز می تراود. برای آرامش وجود سرکشی که در تلاطم امواج زندگی پرخروش، ساحل امنی را می جوید. از رده ی سازهای زهی مضرابی می توان به تار که پادشاه سازهای ایرانی ساز ملی ایرانیان است اشاره کرد. این ساز شش سیم دارد که از بالا به پایین بم ترین و زیر ترین صدا را تولید می کنند. در انتهای بالایی دسته نیز شش گوشک برای کنترل تن و کوک سیم ها قرار دارند که کاری شبیه به قطعات فلزی کناره های سنتور و گوشک های روی دسته ی ویولون را بر عهده دارند. تار از چهار قسمت اصلی تشکیل شده است: 1- کاسه 2- نقاره 3- دسته 4- گوشک ها
ساخت این ساز پیچیدگی های فراوانی داشته و بایستی به دست افراد زبده انجام شود چرا که با کوچک ترین اشتباه در انتخاب چوب، ساخت و پرداخت و نصب قطعات، صدای حاصله از محدوده ی نغمه های دلنشین خارج شده و به اصطلاح فالش خواهد شد. این ساز به همراهی ضرب، دف، ویولون و یا کمانچه و نی اعضای یک ارکستر مجلسی را تشکیل می دهند. تار در کنار سه تار، تنبور، دو تار، چگور و تارباس همگی در یک رده ی خانوادگی قرار دارند اما صدای تار دلنشین ترین صدا در بین افراد این خانواده است. تمامی سازهای زهی مضرابی هنگام نواخته شدن دارای خش و لرزه ی خاص زنبوری خود هستند که این مطلب در مورد تار تبدیل به نقطه ی قوت شده و تار را به کامل ترین عضو این خانواده تبدیل می کند. از سازهای شبیه به تار در مدل های فرنگی و عربی می توان به گیتار، ماندولین، بانجو و عود اشاره کرد.
نواختن تار نیاز به ابزار ویژه ای به نام زخمه دارد که معمولا در بین انگشت های شصت، اشاره و میانی قرار می گیرد. از نام آورترین نوازندگان این ساز در ایران بایستی به استاد علی اکبرخان شهنازی و استاد جلیل شهناز و درویش خان اشاره نمود.
در ادامه نمونه هایی از صدای ساز تار را می شنویم. قطعاتی از آلبوم (تار و ترمه) استاد جلیل شهنار و تنبک استاد محمد اسماعیلی