عکاسی جنگ
عکاسی هنری فراگیراست که خود را همچون پیچکی به همه زندگی بشر امروز پیچیده است ؛ اما این بار انسان ها هستند که به این هنر نیازدارند و بدون آن شاید زندگی امروز دچار آسیب بزرگی خواهد شد . از این جهت عکاسی چون درختی پرشاخه بر سر همه سایه افکنده است . عکاسی جنگ نیز یکی از پررونق ترین گونه های عکاسی است ؛ چون دنیای امروز ما پر از خشونت و درگیری است اما همه عکس های جنگی جاوید نمی مانند و حتی بسیاری از عکاسان جنگ نیز سالم به خانه هایشان برنمی گردند .
رابرت کاپا یکی از معروفترین عکاسان جنگی بود که از بسیاری جنگ های آغاز قرن بیستم عکاسی کرد شهرت او بیشتر به خاطر عکاسی ازجنگ های داخلی اسپانیا ، جنگ دوم جهانی و .... است.
او بسیاری از لحظات جنگ را جاودانه کرده و خشونت وزشتی این درگیری ها را به ما نشان داده است عکسهای زیر از مشهورترین عکس های اوست .
رابرت کاپا در سال 1945 در سن 45 سالگی در یکی از همین جنگ ها کشته شد .
عکاسان جنگ ایران وعراق
در ایران نیز با تجاوز وحشیانه نیروهای عراقی به خاکمان همراه هزاران رزمنده ای که اسلحه به دست گرفتند و برای دفاع رفتند تعدادی نیز وظیفه عکاسی و ثبت این لحظات را برعهده گرفتند وحاصل کار آنان عکسهای تکان دهنده ای شد که امروز از آن جنگ باقی مانده است . مردم ایران وجهان با این عکس ها از واقعیتی که در جبهه ها می گذشت خبر دار می شدند ، یک عکس بیشتر از صدها نوشته و تحلیل ، واقعیت را نشان می داد .
از بین هزاران عکسی که از رورهای دفاع مقدس گرفته شدند ، عکس زیر بسیار مورد توجه قرار گرفت که اتفاقا موضوع آن نوجوانی رزمنده است .
عکاس این عکس آلفرد یعقوب زاده در یک خانواده نسبتا فرهنگی و از پدری ارمنی و مادری آشوری متولد شدو با وقایع انقلاب ایران در سال 57 تحصیل در رشته طراحی داخلی را رها کرد و وارد دنیای عکاسی شد. او 3 سال در گروه جنگ های نامنظم شهید دکتر چمران حضور داشت و برای رسانه های داخلی و خارجی عکاسی کرد. این عکس نیز در روزهای آغازین جنگ درسال 1359 ثبت شده است . وی 13سال در میان مبارزان فلسطینی علیه اسرائیل عکاسی کرده است. یعقوب زاده از بحران های داخلی سومالی، افغانستان، ازبکستان، تاجیکستان، کوبا، هند، ترکیه، روسیه، عراق، چین، چچن، سری لانکا، آمریکا و … لحظات تاریخی را ثبت کرده است.
عکسهای زیر نمونه ای از عکسهای جنگ ایران وعراق است که به وسیله عکاسان مختلف گرفته شده و به موضوع نوجوانان رزمنده پرداخته است.
نویسنده :جمال
دلتنگی یعنی
د
دلتنگی یعنی اشک هایی که آه می شوند
قلبت درد می کند و می سوزد
آه آتشین می کشی و فریادت هم آه می شود
اشک هایت هم آه می شود
آسمان هم نمکدان زخم های قلبت
ثانیه های مات شده
لحظه های جادو شده
و هر تپش قلبت که به جای مرگ
به او نزدیکتر می شود.
داستان عید نوروز
%d8%b3%d9%81%d8%b1%d9%87-%d9%87%d9%81%d8%aa-%d8%b3%db%8c%d9%86
اگر کمی اهل ادبیات باشید می دانید که سهم مهمی از دیوان های اشعار و کتاب های مشهور ادبی ما به توصیف بهار و وصف جشن های نوروزی اختصاص دارد، چیزی که ما آن را به عنوان بهاریه می شناسیم. نوروز با تمام آداب مفصلش، در شعر شاعران توصیف شده و شرح مراسم و آیین هایش در کتاب ها آمده و روایت ها و داستان های بسیار دارد. اما در ادبیات معاصر ما بخصوص در ادبیات داستانی، گویا نویسندگان با روایت داستان عید نوروز قهر کرده اند و با این که این آیین کهن می تواند بستر خلق های ادبی فراوانی باشد، در مورد آن دریغ شده است.
با این حال اشاره های مختصری هم به عید نوروز در بعضی از داستان های ما هست و اگر اهل خواندن داستان باشید حتما به آن ها برخورده اید. در این نوشته به آثار چند نویسنده مشهور معاصر می پردازیم که عید را دستمایه کارشان قرار داده اند. اگر اهل ادبیات هستید و دلتان می خواهد در نوروز کتابی با حال و هوای این روزها بخوانید، این داستان ها را به یاد داشته باشید.
دید و بازدید به رسم دهه 30
معروف ترین داستان عید نوروز سخن گفته شده، داستان «دید و بازدید» جلال آل احمد است. این کتاب عنوان نخستین مجموعه داستان منتشر شده از این نویسنده هم هست که در سال1326 چاپ شد. داستان دید و بازدید به پایان بندی خوبش مشهور است و در آن از رفتار مردم آن دوران(که شاید هنوز هم ته مانده های آن وجود داشته باشد) در برگزاری مراسم نوروز و عادت های آن ها انتقاد شده است. این سبک، یعنی همین انتقادهای اجتماعی، سنتی بود که در آثار دیگر نویسندگان آن دوران هم وجود داشت. البته در این داستان به عادت های خوب مردم هم برمی خورید؛ بخصوص آن جا که خانم بزرگ به رسم عیدی، اسکناسی کف دست راوی می گذارد و جیب هایش را از نقل و شیرینی و گندم و شاهدانه پر می کند. البته در همین داستان به نویسندگانی هم برمی خورید که در روزهای آخر اسفند آگهی می کردند تعطیلات نوروز به سفر خواهند رفت و از دیدار دوستان محرومند: «تبریکات صمیمانه ام را در این نوروز ملی باستانی به خدمت تمام دوستانی که همه ساله سرافراز می فرمودند تقدیم داشته و در ضمن خبر مسافرت چند روزه خود را به نواحی جنوب اعلام می دارم.
از این جهت با هزار تاسف و پشیمانی از پذیرفتن و درک حضور دوستان در ایام نوروز معذور و امید است که....»
خانم نویسنده نوروز دوست
داستان کوتاه خوان ها، اگر آثار سیمین دانشور همسر جلال آل احمد را خوانده باشند، داستان عید ایرانی ها را به یاد دارند. این داستان یکی از معدود داستان هایی است که به شکل خاص به یکی از آیین های نوروزی می پردازد. داستان عید ایرانی ها در کتاب «شهری چون بهشت» منتشر شده است که داستان های خواندنی دیگری هم دارد. اما عیددایرانی ها، به یک عنصر نوروزی که حالا دیگر رو به زوال است، یعنی ـ حاجی فیروز ـ می پردازد. در این داستان 2 کودک آمریکایی، با یک حاجی فیروز مواجه شده اند و جنبه هایی از فرهنگ ایرانی در آن زمان و شرایط اجتماعی دوران در این داستان نمایانده می شود: «تد و جان با ماشین مدرسه به خانه برمی گشتند. ماشین سر دوراهی نرسیده به قلهک ترمز می کرد و آن ها پیاده می شدند و تا خانه شان چندان راهی نبود. یک روز نرسیده به دو راهی مرد سیاهی را دیدند که روی کنده درختی که شاخه هایش را زده بودند ایستاده. اگر وقتی ماشین بچه ها رد می شد مرد سیاه سلام نظامی نداده بود، هرگز به فکرشان نمی رسید که مجسمه نیست.
وقتی ماشین مدرسه ترمز کرد، تد و جان برگشتند و رفتند سر وقت حاجی فیروز... روی هم رفته از همه چیز حاجی فیروز خوششان آمد. از لباس قرمز، از کلاه بوقی، از صورت سیاه، از صدای دایره زنگی و از آوازش و بعد از کنجکاوی زیاد فهمیدند که حاجی فیروز پیش از عید ایرانی ها پیدایش می شود، اما هنوز زمستان بود و حاجی فیروز آمده بود. پس چرا آمده بود؟ و باز کنجکاوی...و به این نتیجه رسیدند که حاجی فیروز گاهی آب حوض می کشد، گاهی برف پارو می کند و پیش از عید حاجی فیروز می شود.شاید یک زمستان اصلا برف نیاید. شاید هیچ کس آب حوض خود را خالی نکند. مخصوصا زمستان و آب یخ زده حوض.»
البته سیمین دانشور در رمان جزیره سرگردانی هم یک فصل را اساسا به نوروز اختصاص می دهد. در آن فصل راوی به شرح و وصف آداب نوروزی برای خارجیانی می پردازد که در جشن نوروز حضور یافته اند.
تخم کبک
تخم کبک به رنگ سفید مایل به زرد با لکه های کوچک قهوه ای است. این لکه ها شکل و اندازه متنوع دارند. تخم این پرنده بیضوی و دوکی شکل است و نوک تیز آن کاملاً مشخص می باشد. وزن تخم از 16 تا25 گرم می باشد. تخم کبک در مقایسه با تخم مرغ، به مراتب ارزش غذایی بالاتری دارد.
تخم کبک به علت درصد پروتئین زیاد و درصد چربی کم مصارف فراوانی داشته و برای درمان بعضی از بیماری ها مانند ضعف اعصاب، ناراحتی های روانی و بی خوابی موثر است. به دلیل سریع الهضم بودن تخم کبک، از آن برای برطرف نمودن ضعف عمومی بدن، پرورش قوای فکری، تقویت قوای جنسی و تقویت دستگاه گوارش استفاده می شود. تخم کبک برای کودکان، مادران باردار و شیرده، افراد مسن و کسانی که نیاز به پروتئین با جذب بالا دارند بسیار مفید می باشد. ترکیبات تخم کبک تقریباً شبیه تخم بلدرچین می باشد بنابراین از لحاظ فسفر، آهن، ویتامین B1 (تیامین)، ویتامین B2(ریبوفلاوین) بسیار غنی می باشد. وزن و اندازه تخم کبک حدود 1.5 برابر تخم بلدرچین و حدود یک سوم تخم مرغ می باشد. تخم کبک به دلیل خصوصیات ژنتیکی کبک و شرایط پرورش بسیار خوش طعم، لذیذ و مقوی است.
انواع اسیدهای آمینه کمیاب که در سایر منابع پروتئینی محدود می باشند، در تخم این پرنده به وفور وجود دارد. به همین دلیل پزشکان برای افراد مسن که احتیاج به ترمیم سلول های از دست رفته بافت های خود دارند و برای حفظ و بازیابی سلامت و شادابی ایشان، مصرف تخم کبک را تجویز می نمایند. از طرف دیگر وجود عناصر معدنی کمیاب و ویتامین های مورد نیاز بدن در تخم این پرنده آن را به دارویی معجزه آسا برای درمان امراض صعب العلاجی همچون آسم، تشنج، فشار خون، ضعف اعصاب و یا حتی در ناراحتی های روانی و عقب افتادگی های جسمی و همچنین بی خوابی تبدیل کرده است. به هر حال تخم کبک برای کودکان رشد سریع و صحیح، برای نوجوانان هیجان و جنب و جوش، برای جوانان نشاط، برای میانسالان تندرستی و اطمینان و برای کهن سالان سلامت مجدد و تمدید قوا و شادابی را به ارمغان می آورد. تخم کبک از لحاظ ترکیبات بسیار متناسب با نیازهای بدن انسان بوده و مصرف چند عدد از آن در روز می تواند بیش تر احتیاجات غذایی بدن را تامین کند.